Simone van der Vlugt
Tekst: Arjan Visser
Foto’s: Janita Sassen
Wie met een troffel het verleden van Simone van der Vlugt blootlegt, zal niet verrast worden: dat ze een schrijfster van historische romans zou worden is op de laag van haar veertiende levensjaar al zichtbaar.
In 2021 kreeg Simone van der Vlugt het verzoek om als vrijwilliger weer eens te helpen spoorzoeken in de aarde, op de plek waar in de zestiende eeuw het Alkmaarse Clarissenklooster heeft gestaan.
‘Ik kende een gruwelijk verhaal over dat klooster. Toen de Geuzen het in 1572 wilden overvallen, waren de nonnen gewaarschuwd en op tijd gevlucht. Die moordlustige Geuzen zouden daar zó gefrustreerd over zijn geweest dat ze alle graven leeghaalden om vervolgens de botten stuk te slaan en ze over het hele terrein te verspreiden. Het werd lang voor een indianenverhaal gehouden, maar wij vonden het bewijs. Ik stond op een gegeven moment met een onderkaak in mijn handen. De botten lagen werkelijk overal.
Het was een sensatie om erachter te komen dat dit, meer dan vijfhonderd jaar geleden, wérkelijk zo was gebeurd. Dat het niet verzonnen was.’
Kruistocht
Ze was er zelf ook vroeg mee begonnen: verhalen bedenken. Eigenlijk al zo lang als ze zich kan herinneren. Op haar achtste maakte ze haar eerste boekje, met kaft en al, en op haar dertiende begon ze uitgevers te benaderen.
‘Ik kan het teruglezen in mijn dagboek: ik moest en zou schrijfster worden! Ik las boeken eerst voor mijn plezier en daarna ging ik ze analyseren: hoe pakken die schrijvers het aan? Eerst was het me alleen om het schrijven zelf te doen, maar toen ik Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman las, wist ik precies wat ik wilde. Ik werd nieuwsgierig naar wat achter ons ligt: een heel andere wereld, op precies dezelfde aardbol. Dat fascineerde me mateloos.’
Hypermobiel
Zo’n boek moest het worden. Het kwam er ook en ze stuurde het manuscript op haar veertiende naar uitgeverijen, maar het zou pas in 1995 – na haar studie Nederlands en een grondige restauratie – een volwaardige historische jeugdroman worden.
De amulet werd zo’n succes dat Simone haar baan kon opzeggen om zich volledig op het schrijven van historische jeugdromans te storten. Tien jaar later wilde ze graag historische romans voor volwassenen gaan schrijven, maar daar was volgens veel uitgevers ‘geen markt voor’.
‘Ik had nog een ander idee, een jeugdboek waarin ik iets over pesten wilde vertellen. Ik werd vroeger gepest op school en zag tijdens mijn eerste baantje het zelfde patroon terug. Misschien moest er eerst nog wat afstand ontstaan om erover te kunnen vertellen… Geen idee hoe het precies zat, maar ik kwam er niet uit. Tot ik, rond die tijd, een spannend boek van Nicci French las en dacht: ja, dát is de vorm waarin ik mijn verhaal moet gieten. Geen idee of het zou aanslaan – het was nog ver voor die hausse van psychologische thrillers.’
Het sloeg behoorlijk aan. De reünie, uitgeven in 2004, werd een enorme bestseller. De trein denderde voort. Tot ie een jaar later knarsend tot stilstand kwam. Een aandoening waar ze al een leven lang last van had gehad kon nu, door de reumatoloog, bij name worden genoemd: hypermobiele gewrichten. Door eindeloos achter de computer te zitten of met haar neus in de boeken, was er van alles helemaal klem gezet.
‘Sindsdien werk ik in een relaxstoel, met een iPad op mijn schoot.’
Omdenken
De schrijfster geeft het onmiddellijk toe: ze heeft een zekere controledrift en stippelt graag zoveel mogelijk uit. Toch zet ze daar een ander, bruikbaar talent tegenover: het vermogen tot ‘omdenken’. Als het zus niet lukt, dan maar zo. Na het verschijnen van haar laatste thriller, in 2021, merkte ze dat de koek voor thrillers op was.
‘Het moet met plezier gebeuren, anders lukt het niet. Daar komt bij dat mijn hart altijd extra hard heeft geklopt voor historische romans.’
Eigenlijk is ze met een prachtige boog weer terug bij het begin, misschien wel bij het moment waarop ze met een diepe zucht Kruistocht in spijkerbroek dichtsloeg. Dit is wat ze het liefst doet: verhalen bedenken rondom gebeurtenissen die zich in het echt, lang geleden, hebben afgespeeld.
Achter haar huis is, aan de rand van het terras, een muurtje opgetrokken uit zeldzaam oude stenen. Haar eigen archeologische site.
‘Het liefst had ik een gebruiksvoorwerp mogen houden, iets wat een van de Clarissen honderden jaren eerder in haar hand had gehad, maar dat kan natuurlijk niet. Omdat het terrein van het voormalige klooster toch weer met zand zou worden opgespoten, kon ik wel een paar van die prachtige oude, gele stenen meenemen. Voor mij is dit het grootste geluk: om letterlijk met de geschiedenis in mijn handen te staan, terug te reizen in de tijd en te denken aan al de mensen die vóór ons hebben geleefd.’
Word abonnee!
Neem nu een abonnement op het Magazine van KBO-PCOB en geniet van mooie interviews, aangrijpende verhalen, stevige dossiers en handige informatie. Profiteer bovendien van de vele voordelen die u als abonnee geniet en doe mee aan de winacties.