Sergio Vyent verlatingsangst
Tekst: Arjan Visser
Foto’s: Janita Sassen
Wat Sergio Vyent ook nog gaat ondernemen in zijn leven:
hij zal voor altijd de gastheer, de maître d’ amour, uit het televisieprogramma First Dates blijven.
De trein naar Brabant
Wie een vluchtige blik werpt op de levensloop van Sergio Vyent zal zich er niet over verbazen dat hij een aantal jaren nodig heeft gehad om zich, zoals hij zelf zegt, ‘senang’ te gaan voelen. Toen hij werd geboren, was zijn vader al vertrokken.
Zijn negentienjarige moeder was drie jaar eerder bevallen van een meisje. ‘Eigenlijk was ze zelf nog een kind; ze had geen idee hoe ze voor haar gezin moest zorgen. Ik twijfel niet aan haar liefdevolle bedoelingen, maar de praktische uitvoering viel toch wat tegen.’
Terwijl zijn moeder werkte aan een carrière in de muziekindustrie, werd Sergio regelmatig opgevangen in een kindertehuis. Ze kreeg een nieuwe relatie, bracht een derde kind ter wereld en vertrok vervolgens van de ene op de andere dag naar Amerika.
Sergio mocht bij de laatste geliefde van zijn moeder intrekken, maar besloot – op zijn elfde – de trein naar Eindhoven te nemen. Daar had ook zijn zus al onderdak gevonden bij een gastgezin. Sergio kwam terecht bij Mien, een weduwe met vijf kinderen, die haar huis openstelde voor op drift geraakte jongens en meisjes, zoals hij.
‘Ik heb geen moederbeeld. Geen vaderbeeld ook, trouwens’
Vader en moederbeeld
‘Eigenlijk wist ik als jongetje maar één ding, namelijk wat ik niet wilde. Niet nóg een keer naar het kindertehuis, niet die agressie, niet de zelfkant… Ik had al genoeg gezien om te weten dat het verkeerd met me zou aflopen als ik in Amsterdam zou blijven.
In het Brabantse pleeggezin werd ik heel liefdevol opgevangen. Mien was een kleine dame, geen moeke, vol aandacht maar ook duidelijk – zonder al te streng te worden. Dankzij haar ben ik fanatiek gaan sporten. ‘Als je ergens goed in blijkt te zijn, moet je proberen het onderste uit de kan te halen’, zei ze.
Op mijn zeventiende kon ik op mijn eigen benen staan en ben ik in Sittard op kamers gaan wonen. Onze band werd daardoor minder hecht, maar ik ben haar altijd, tot haar dood, dankbaar gebleven. Ze is een heel belangrijke persoon in mijn leven geweest. Toch heb ik haar nooit als mijn moeder beschouwd. Ik heb überhaupt geen moederbeeld. Geen vaderbeeld ook, trouwens.’
‘Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk’
Loslaten wat niet goed is
Dan lijkt de vlotte prater wat gas terug te willen nemen. Zijn moeder heeft hij nog twee keer gezien, in Suriname. Toen ze een paar jaar geleden overleed, ging Sergio naar Suriname voor de crematie. Het werd een mooi afscheid, met een onverwacht geschenk: hij maakte kennis met familieleden die hem op het idee zouden brengen om een boek te schrijven over zijn verleden.
En zijn vader?
‘Die leeft nog, denk ik. Ergens in Duitsland.’
Na een korte stilte: ‘Weet je wat het is? Ik heb al op heel jonge leeftijd volwassen keuzes moeten maken om te kunnen overleven. Als het niet goed voelt, laat ik het los. Waarom zou ik blijven hopen op iets wat ik toch nooit kan krijgen? Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.’
In 2004, toen Sergio zelf voor het eerst vader werd, nam hij zich heilig voor het beter te doen dan zijn ouders. Na drie jaar kwam hij tot de ontdekking dat hij er zelf in zekere zin ook nog niet klaar voor was.
‘Ik vertrok alleen naar Singapore om daar in de horeca te gaan werken, maar ik ben nooit uit beeld verdwenen. Paradoxaal genoeg zou onze relatie nooit zo goed zijn geweest als ik was gebleven. Door op dat moment die keuze voor mezelf te maken, kon ik uiteindelijk een betere vader voor Marius (inmiddels 18) zijn.’
Soul-searching
Het huwelijk met de moeder van Marius strandde. Ook de relatie met de moeder van de tweeling Cassius en Charlize (8) eindigde na een aantal jaren, maar dankzij de soul-searching die hij heeft gedaan lijkt Sergio Vyent nu definitief in een rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen.
Hij straalt als zijn vriendin ter sprake komt. ‘Onze communicatielijnen staan altijd open. We kunnen eerlijk zijn over onze verwachtingen zonder bang te hoeven zijn dat we elkaar verliezen.’
We?
‘Oké, ik vooral. Het valt moeilijk te ontkennen dat ik in de eerste jaren van mijn leven enige verlatingsangst heb opgelopen.’
Door mijn jeugd ben ik een einzelgänger geworden en heb ik mijn eigen weg gekozen.
Ik was er tien jaar geleden nog niet klaar voor om in het verleden te duiken. Suriname zei me niets. Nu ik met dit boek – en een documentaire over hetzelfde onderwerp – bezig ben, heb ik me verwonderd, gehuild, ingezien hoeveel ontberingen de mensen vóór mij hebben moeten doorstaan…
Ik weet niet goed hoe ik je dit moet uitleggen, maar het is net alsof ik mezelf als elfjarig jongetje heb teruggevonden; iemand die, net als veel van zijn familieleden voor hem, bepaalde keuzes heeft moeten maken en ondanks alles wist te overleven.’
Word abonnee!
Neem nu een abonnement op het Magazine van KBO-PCOB en geniet van mooie interviews, aangrijpende verhalen, stevige dossiers en handige informatie. Profiteer bovendien van de vele voordelen die u als abonnee geniet en doe mee aan de winacties.