Olga Commandeur Over jezelf accepteren
Tekst: Margot Eggenhuizen
Foto’s: Anouk De Kleermaeker
Visagie: Ronald Huisinga
Het zit erop voor beweegkoningin Olga Commandeur (64). Na 23 jaar als presentator van het tv-programma Nederland in Beweging heeft ze het stokje overgedragen. In het land blijft ze actief met workshops voor met name ouderen. Een gesprek over bewegen én bellyshots.
Het eerste wat Olga Commandeur ’s ochtends doet als ze wakker wordt? ‘Mijn spierkorset aantrekken. Een beetje zoals het korset dat je moeder vroeger had, maar dan door actief je buik- en rugspieren aan te spannen en een actieve houding aan te nemen. Dat is voor mij een tweede natuur geworden.’
Slappe happies
23 jaar lang heeft Commandeur een groot deel van Nederland van de bank af gekregen met haar tv-oefeningen en aanstekelijke enthousiasme. Achter de schermen reisde ze ook het hele land door om trainingen te geven, vooral bij zorginstellingen voor ouderen. Dat doet ze nog steeds: ‘Ik maak er een hele show van. Dan zeg ik: “Hoe zien ouwe mensen eruit?” Dan moeten ze allemaal lachen, want ze zijn zelf natuurlijk ook oud.
“Ga eens zitten of staan als een oud persoon. Hoe voelt dat? Zwaar, toch? En nou gaan we eens doen alsof we veertig jaar jonger zijn.”’ Of je nou oefent om zelf iets van de bovenste plank te kunnen pakken of om rechtop te lopen zodat je minder snel valt: trainen is op elke leeftijd goed, benadrukt Commandeur. ‘Veel ouderen blijven zitten, hun spieren worden allemaal slappe happies. Je botten gaan ook reageren op je houding, je kunt krom groeien.’
Ergens bij horen
Zelfs de fanatiekste anti-sporter krijgt Commandeur tijdens haar workshops in beweging. In de tv-studio praatte ze in de camera, maar ze weet dat ze ook in Nederlandse huiskamers levens heeft veranderd. ‘Ik heb heel veel reacties gekregen op Nederland in Beweging. Jongeren zeiden: “Het is nog best pittig, ik kon die pasjes bijna niet volgen.” Ik heb ook berichten gehad van mensen die met een burn-out thuis zaten, die eigenlijk geen fut meer hadden. Door met het programma mee te doen zijn ze door die periode heen geholpen. Prachtig, die reacties.’
‘De spieren worden vaak slappe happies’
Blessuregevoelig
En toch besloot Commandeur vorig jaar naar Omroep MAX-baas Jan Slagter te stappen om haar ontslag in te dienen. Het was een weloverwogen keuze: ‘Ik weet dat ik blessuregevoelig ben en dacht steeds vaker: wat als ik vlak voor de opnames iets krijg? Ik werd er nerveus van en dat was geen fijn gevoel, de druk werd te hoog.’
Daarbij kreeg Commandeur twee jaar geleden te maken met een voorstadium van borstkanker. Een borstamputatie en een borstreconstructietraject met eigen weefsel volgden, daar werd ze meerdere keren voor geopereerd. Nuchter: ‘Het is niet dramatisch, ik heb geen chemo’s of bestralingen gehad – ik was er gelukkig net op tijd bij.
Maar het zet je toch anders in het leven: jongens, het kan zomaar de verkeerde kant opgaan. Geniet nu, doe nu de dingen die je leuk vindt om te doen, maak nu de reizen die je wil maken. Ook het feit dat ik in oktober 65 word, heeft meegespeeld bij mijn besluit om met het programma te stoppen.’
Toch (g)een prothese
‘65! Als ik dat hardop zeg, geloof ik mezelf gewoon niet. Ik denk dat ik een jeugdige 65’er ben. Ik heb ook het gevoel dat ik ergens ver in de 90 word. Maar met mijn blessuregevoeligheid zal er nog wel wat gebeuren.
Ik kom vast in een fase waarin ik afhankelijk word van anderen en Frank, mijn man, ook – wie gaat het eerste aftakelen? Het staat als een paal boven water dat we voor elkaar gaan zorgen, maar pas als je er zelf mee te maken krijgt, weet je hoe zo’n levensfase echt gaat zijn.’
Dan weer even terug naar het ‘nu’: ‘Wat ik gaaf vind aan ouder worden: dat je blijft groeien. Zoals nu met de borstreconstructie. Ik dacht eerst: mensen gaan zien dat ik geen borst meer heb, ik denk dat ik een prothese wil. Terwijl ik nu denk: als die andere borst ook raar gaat doen, maak maar plat. Dat hoort dan bij mij, dat ben ik. Het is een proces dat je moet doormaken. Ik beheers nu de kunst van mezelf accepteren zoals ik ben.’
Smaakmakers
Accepteren en ook vertrouwen hebben dat het goedkomt, tekenen Commandeur: ‘Ik realiseer me dat ik voor de dingen die ik heb gedaan, niet heel hard heb hoeven knokken. Ik ging steeds zo staan’, zegt ze, terwijl ze haar handen naar voren steekt, met de palmen naar boven. ‘Als ik ergens klaar mee was, dan hup, handen open, en dan kwam er wel weer wat. Dat is ook mijn levensmotto: hou je handen open.’
Word abonnee!
Neem nu een abonnement op het Magazine van KBO-PCOB en geniet van mooie interviews, aangrijpende verhalen, stevige dossiers en handige informatie. Profiteer bovendien van de vele voordelen die u als abonnee geniet en doe mee aan de winacties.