Anita Witzier Zestig

Dit jaar wordt ze zestig. ‘Ik weet steeds beter waar ik me niet meer druk om hoef te maken.’ Ze houdt van aanpakken en is onveranderd enthousiast. Over de programma’s die ze maakt en de lessen die ze leert, bijvoorbeeld als verslaggever in The Passion. ‘Wat ons bindt is de liefde voor het universele verhaal.’

Vanochtend stond ze om half negen alweer in de tuin. Squats, push-ups, lunges: hatsikidee! Zo lang de sportschool dicht blijft, moet ze het zelf maar organiseren. Alleen of met een vriendin of twee keer per week samen met Michel, haar man. Sinds een jaar of twaalf is er ook nog een personal trainer in haar leven.

‘Tijdens onze eerste ontmoeting vroeg hij naar mijn doel. Ik zei: ik wil rechtop de kist in! Ik wil het leven aankijken, niet voorovergebogen, zonder uitzicht, naar m’n einde stiefelen.’

Een hand is genoeg

Het is een levenshouding die in tijden van corona goed van pas komt. Niet piepen. Aanpakken. Al heeft ze makkelijk praten, dat weet Anita zelf ook wel.

‘Kijk om je heen, hoe we hier wonen, allebei een baan, genoeg te eten, de kinderen zijn gezond, mijn 85-jarige schoonmoeder woont hier in de buurt, altijd vrolijk, niet te stoppen…

Ik begrijp heel goed dat mensen boos zijn of moedeloos worden en oké, in mijn agenda mogen zo langzamerhand ook wel iets meer afspraken komen te staan, maar toch: ik heb niets te klagen.

En last van huidhonger heb ik ook niet. Ik vond dat gezoen en dat geaai altijd al verschrikkelijk. Die intimiteit bewaar ik liever voor mijn geliefden!’

‘Dat geluk een keuze is, is makkelijk gezegd als het je goed gaat’

Geluk is een keuze

‘Laatst’, zegt ze, ‘hoorde ik iemand beweren dat geluk een keuze is. Dat is makkelijk gezegd als het je goed gaat, maar wie zwaar de dupe is geworden van de toeslagen-affaire zal daar toch nét iets anders over denken. Tegelijkertijd geloof ik dat het goed is om jezelf in elke situatie de vraag te blijven stellen: hoe ga ik hiermee om? Wat zie ik als ik een héél klein beetje afstand neem?’

‘Dat geluk een keuze is, is makkelijk gezegd als het je goed gaat’

Niets is wat het lijkt

Dit jaar wordt ze zestig, een mooie leeftijd met veel bijkomende voordelen waarvan een vermogen tot relativeren misschien wel het belangrijkst is.

‘Ik weet steeds beter waar ik me niet meer druk om hoef te maken. Ik ben nooit bang geweest voor nieuwe uitdagingen, maar daar hoorde ook een bepaalde zenuwachtigheid bij: dit kan ik helemaal niet! Waardoor ik nóg beter mijn best ging doen om het wél te laten slagen.

Tegenwoordig voel ik me veel sneller op mijn gemak. Dit heb ik eerder gedaan, denk ik dan, niks om bang voor te zijn. Het lijkt wel alsof ik steeds gelukkiger word.

‘Het lijkt wel alsof ik steeds gelukkiger word’

Leren

En wat mijn werk betreft: ik zie heus wel in dat de televisieprogramma’s die ik maak de wereld niet gaan veranderen, maar ik kan er wel van leren en ik vind het nog steeds hartstikke leuk om te doen.

Neem zo’n programma als Anita wordt opgenomen (uitgezonden tussen 2015 en 2020, red.). Toen ik in een seizoen de verzorgingstehuizen zou gaan bezoeken, dacht ik van tevoren: het lijkt me de hel om dáár terecht te komen.

Dat er iemand binnenkomt die zegt: ‘Kom, mevrouw Witzier, als u de bips even optilt, kan ik er beter bij!’ Die afhankelijkheid, dat is toch een gruwel?

Maar wat ik zag was toch iets anders: veel ouderen hadden het heel gezellig samen, er is niet één soort verzorgingshuis – ik heb er zelfs een bezocht met een soort hofje erbij waar je struikelde over de kippen – en het zijn ook allang geen plekken meer waar je, afgezonderd van de rest van de wereld, je laatste dagen moet slijten.’

Een soort Petrus

Nog zo’n mini-maatschappij waar ze het nodige heeft geleerd: The Passion, waar ze de verslaggever mocht zijn. ‘Het mooie van zo’n programma is dat je het maakt met mensen die allemaal zo hun eigen motivatie hebben om eraan mee te werken. Niet per se religieus gerelateerd. Wat ons bindt is de liefde voor het universele verhaal. Het gaat over het leven van alledag, over vriendschap en trouw, maar ook over verraad en pijn.’

Afstandelijk empathisch

Haar grootste talent, zegt ze, bestaat eruit te weten wat ze níet kan. ‘Ik kan niet zingen en je moet me ook niet op hoge hakken van een showtrap laten lopen, maar in het kleinere, persoonlijke werk, een-op-eengesprekken met mensen die het niet altijd even makkelijk hebben, groei ik nog steeds.

En niet zo van: o wat erg en wat verschrikkelijk allemaal, nee, er moet ook gelachen kunnen worden. Humor is zó belangrijk. Weet je wat ik ooit eens in een recensie las? Anita Witzier is afstandelijk empathisch. Dat klopt wel. Ik kom heel dichtbij, maar ik kruip er nooit helemaal bovenop.